سیستم گرمایش سالیان متوالی است که از اهمیت ویژه در سازه‌ها اعم از مسکونی، اداری و غیره برخوردار است. عمده مصرف‌کنندگان انتخاب حرارت مرکزی و سیستم گرمایی مناسب را هم زمان با مراحل اولیه‌ای چون انتخاب پوشش دیوار ها و کف انجام می‌دهند چرا که نوع پوشش کف و دیوار در انتخاب سیستم گرمایی کارآمد از اهیمیت بسیار برخوردار است.
امروزه تقریبا تمام سازه ها از تکنولوژی گرمایش مرکزی برخوردارند. به طور کلی کارکرد این سیستم بدین صورت است که آب در شوفاژخانه ساخمتان گرم شده و توسط پمپ به رادیاتورها که در واحدهای مجزا قرار دارند فرستاده می‌شود. انرژی مورد نیاز برای گرم کردن آب از مشعل حرارت زا گرفته می‌شود. بسته به مکان و زمان تاسیس شفاز خانه برخی از آنها با گاز، نفت و بخار تولید حرارت می کنند.
اولین تاسیسات گرمایش مرکزی به دوران روم باستان باز می گردد. از این تکنولوژی باستانی با نام هیپوکاست یاد می‌شود. ساختار هیپوکاست ها بسار ساده و کارمد بوده است به طوری که نه تنها در حمامخانه ها بلکه در ساختمان های مسکونی آن زمان نیز استفاده می شده است هیپوکاست سازه ای عمرانی است که فزایی باز زیر ساختمان ایجاد می‌کند. فضا توسط ستون های متعدد از سطح زمین جداشده و توسط کوره ای آتشی گرم می‌شود. در نتیجه جریان حرارت در زیر بنای سازه اتاق های بالایی را به طور یکسان گرم می‌کند. نمونه هایی از هیپوکاست در باز مانده های امپراطوری روم در آلمان و انگلستان یافت می‌شود.
اولین نمونه ی شناخته شده از سیستم آبی گرمایشی توسط جین سیمون بونمین در سال ۱۷۷۷ میلادی در پاریس اختراع شد. هرچند سیستم بونمین قابل اجرا در ساختمان های مسکونی نبود اما تاثیر شگرفی در گرمایش و جوجه شی از تخم مرغ ها در دامپروری ها داشت. چندی بعد از بونمین، مارکز د.چابانز نیز در لندن سال ۱۸۱۹ راه هایی مشابه برای گرمایش محفظه های بزرگ کشف کرد تا در کشت انگور به مشتریان ثروتمند و سلطنتی کمک کند. لازم به ذکر است که تکنولوژی گرمایش توسط آب گرم توسط برادران پرایس از فرانسه وارد بریتانیا شد. برادران پرایس در سال ۱۸۲۹ حق ثبت این تکنولوژی را از آن خود کردند و باعث شدند در طی قرن بعد سیستم های آبی گرمایشی پیشرفت چشمگیری داشته باشند.
در سال ۱۸۳۱ میلادی مخترع آمریکایی، انگر مارش پرکینز اختراع خود را با نام گرماساز بخارآبی در بریتانیا ثبت کرد. متاسفانه این گرماساز با فشار بسیار بالا کار می کرد و به همین جهت برای مصرف خانگی مناسب نبود. چندی بعد در سال ۱۸۴۱ پرکینز سیستمی با فشار کمتر را توسعه داد. جوزف نیسون نیز با تحقیق درباره ی سیستم جدید پرکینز یافته های خود را به نیویورک برگرداند و بدین صورت شرکت والوورت و نیسون در سال ۱۹۴۲ تاسیس شد. این سرآغازی بود بر کمپانی رادیاتور آمریکا بود.
در سال ۱۸۵۵ فردی ثروتمند به نام فرانز سن گالی ایده‌ای انقلابی تحت عنوان جعبه‌داغ را در روسیه معرفی کرد. جعبه ی داغ اولین نمونه از رادیاتورهای آبی امروزه بود. اختراع سن گال برای وی شهرت و نفوذ فراوان در میان ثروتمندان روسیه به ارمغان آورد.
تکنولوژی سن گال روسی توسط شراکت موفقانه ی نیسون، پرکینز و بریجز در سال ۱۸۶۲ وارد آمریکا شد. این در حالی است که همزمان با آنها شرکت باندی لوپ موفقیت جهانی بهتری کسب کرد. نلسون اچ.باندی بود که در سال ۱۸۷۲ دست به تولید رادیاتورهای قالبی زد. این رادیاتور ها همان رادیاتور های رایج امروزه هستند که از حلقه های پیچ شده در قالبی آهنی ساخته می شوند. باندی لوپ با حرارت بخار کار می کرد هرچند نمونه های ساخته شده در بریتانیا با آب تولید گرما می کرد.
در طی سالهای ۱۸۹۰ الی ۱۹۰۰ تولید کنندگان بسیاری دست به تولیدات پراکنده ی اجزای رادیاتورهای قالبی زدند. کمپانی رادیاتور آمریکا در سال ۱۸۹۲ سه تن از بزرگترین تولیدکنندگان را زیر مدیریت خود داشت که موجب شد این شرکت به یکی از قدرتهای بازار سیستم های حرارت مرکزی و رادیاتور تبدیل شود. امروزه رادیاتورهای بسیاری اعم از فانتزی و صنعتی تولید می شوند و نقش بسیار اساسی در تاسیسات دارند.
