پدر پارک ساعی و درختان ولیعصر که بود؟

زنده یاد ساعی اولین استاد علم جنگل شناسی در دانشگاه تهران بود. او اولین کتاب و اثر علمی خود درباره «جنگل‌های کشور» را در دو جلد به رشته تحریر درآورد که به تصدیق استادان و متخصصان فن هنوز یکی از منابع مستند و معتبر در رشته جنگل شناسی به شمار می رود. زنده یاد ساعی برای شناسایی و طبقه بندی جنگل های ایران مسافرت های پی‌درپی علمی به نقاط مختلف کشور انجام داد و مساحت جنگل‌های ایران را در آن زمان ۱۸ میلیون هکتار ارزیابی کرد (مساحت جنگل های کنونی به ۱۲ میلیون هکتار تقلیل یافته است) و شمار بسیاری مقاله درباره جنگل های ایران در مجلات داخلی و خارجی به چاپ رسانید. استعداد شگرف، دانش عمیق در جنگل، مهندسی و ریاضیات، ادب و هوش سرشار دکتر ساعی به او شخصیت بین المللی داده بود به طوری که در همان سال های تحصیل در فرانسه به دلیل موفقیت های کم نظیری که کسب کرده بود، مجله معروف علمی تخصصی Revuedubios با چاپ عکس و زندگینامه ساعی او را به عنوان یکی از نوابغ و نوادر علمی معرفی کرد. در واقع او اولین کسی است که برای جنگل‌کاری و توسعه فضای سبز در تهران گام های موثر برداشت. پارک ساعی تهران و چنارهای رشید و سر به فلک کشیده خیابان ولی عصر یادگار فراموش نشدنی و آثار ماندگار این بزرگمرد میدان علم و عمل است. او معتقد بود تا چند سال آینده مناطق مسکونی و صنعتی توسعه یافته و درختان به عنوان ریه‌های شهرهای آلوده باقی می‌ماند. زنده یاد کریم ساعی در سال ۱۲۸۹ در شهر مشهد به دنیا آمد. در سال ۱۳۱۰ با درجه مهندسی از دانشکده فلاحت فارغ التحصیل شد. برای ادامه تحصیل به همراه اولین گروه دانشجویان ایرانی راهی کشور فرانسه شد و در کنکور انستیتو اگرونومیک پاریس که از مراکز معروف و معتبر علمی جهان است قبول شده، دوره چهار ساله انستیتو را هم با همان درخشندگی و درجه ممتاز به پایان برد و از همان جا به امریکا اعزام شد. دوره مهندسی جنگل را در دانشگاه برکلی ایالت کالیفرنیا به اتمام رسانید و به اخذ درجه فوق لیسانس نائل آمد و سرانجام در سال ۱۳۱۶ با کوله باری از دانش، تجربه و عشق به وطن مراجعه کرد. اولین تشکیلات منسجم جنگلبانی ایران توسط استاد ساعی پایه‌گذاری شد و در سایه جدیت و پیگیری‌های مستمر ایشان و تنی چند از همکارانش تشکیلات جنگلبانی با سازماندهی جدید گسترش و صورت موسسه‌یی با مقررات بازرگانی پیدا کرد. این استاد بزرگوار که همواره به تحقیق و تفحص مشغول بود سرانجام حین انجام یک ماموریت علمی در روز چهارم دی ماه ۱۳۳۱ هنگام بازگشت از سفر شیراز بر اثر سانحه سقوط هواپیما دعوت حق را لبیک گفت و به وصیت خودش در دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تهران که همان جا روزگاری داشتند و روزگاری مدرس بود به خاک سپرده شد.

بدون تردید نام بلند آوازه این استاد بزرگ، محقق کم نظیر و مدیر مدبر به خاطر علم و جهاد و کوشش و ایثار و خدمات برجسته علمی و فرهنگی و سازندگی برای همه دوران‌ها و نسل های این سرزمین همچون ستاره‌ای درخشان بر تارک تاریخ علوم منابع طبیعی ایران تابناک خواهد ماند.