نخستین دوربین فیلمبرداری در زمان مظفرالدین شاه به ایران آمد. در سفرنامه مبارکه مظفرالدین شاه آمده است که شاه روز یکشنبه 17 تیر ماه 1279 به اتاق میرزا ابراهیم خان عکاسباشی به تماشای دستگاه سینموفتوگراف و لانترن ماژیک رفته و پس از تماشا به عکاسباشی دستور ابتیا همه دستگاه های مربوط به آن را داده است. حدود یک ماه بعد از اولین دیدار مظفرالدین شاه با سینما در سه شنبه 23 مرداد ماه 1279، در شهر اوستاند در ساحل بلژیک، جشن عید گل برگزار می شود و میرزا ابراهیم عکاسباشی مشغول عکس سینموفتوگراف اندازی از شاه است. بدین ترتیب بانی ورود اولین دوربین فیلمبرداری و نمایش فیلم، مظفرالدین شاه است و اولین فیلمبردار ایرانی نیز میرزا ابراهیم خان عکاسباشی محسوب می شود. دوربینی که میرزا ابراهیم عکاسباشی از آن استفاده می کرد، دوربین مدل گومون بود. این دوربین را هنری ساوج لندر جهانگرد انگلیسی نیز در بازدید از قصر گلستان در سال 1280 مشاهده کرده است.
آنچه که خواهید خواند درباره فردی است که دوربین فیلمبرداری را به ایران آورد. میرزا ابراهیم عکاسباشی، پسر میرزا احمد صنیعالسلطنه در سال ۱۲۵۳ هجری شمسی به دنیا آمد. او به همراه پدر، ده سالی را در اروپا ماند و به تحصیل عکاسی پرداخت. او در سفر اول مظفرالدین شاه به اروپا، به همراه گروه بود و پس از اینکه مظفرالدینشاه در هفدهم تیرماه سال ۱۲۷۹ در فرانسه با پدیده سینما توگراف، آشنا شد، دستور تهیه دستگاه آن را داد. نخستین فیلمهای ایرانی را نیز در همین سفر در اوستاند بلژیک به تاریخ ۲۳ مرداد ۱۲۷۹ برداشت. عکاسباشی در بازگشت به ایران تا سالهای آخر سلطنت مظفرالدین شاه در دربار بود، با آغاز سلطنت محمدعلی شاه دربار را ترک و مدتی به کار چاپ نشریه پرداخت. او نخستین فیلمبردار تاریخ سینمای ایران به شمار میآید. میرزا ابراهیمخان عکاس باشی نخستین فیلمبردار ایرانی، در مرداد ماه سال ۱۲۵۳ در تهران به دنیا آمد. عمر او در این دنیا کم بود و در سال ۱۲۹۴ در سن ۴۱ سالگی در چابکسر قزوین دیده از جهان فرو بست.
پدرش میرزا احمد صنیعالسلطنه، عکاسباشی دربار ناصرالدین شاه بود، درباره او میگویند: وی بدون اجازه ناصرالدین شاه با معیر الممالک به اروپا سفر کرد و شاه به هر دو غضب کرد. معیر برگشت، اما صنیعالسلطنه حدود ده سال در اروپا ماند و پسرش میرزا ابراهیمخان از چهارده سالگی در پاریس به تحصیل عکاسی پرداخت و زمانی که ناصرالدینشاه اجازه داد پدرش بازگردد، او نیز همراه پدر به تهران آمد و به دستور شاه در خدمت مظفرالدین میرزا که ولیعهد بود و در تبریز به سر میبرد، درآمد. پس از کشته شدن ناصرالدین شاه، میرزا ابراهیمخان عکاسباشی، همچنان در دربار بود و همین امر باعث شد تا در آبان سال ۱۲۷۷ شمسی، یعنی زمانی که ۲۴ سال سن داشت لقب عکاسباشی را بگیرد و همچنین با خواهر همسر مظفرالدین شاه، یعنی زیورالسلطان طلعتالسلطنه ازدواج کرد. میرزا ابراهیم در سفر نخست مظفرالدینشاه در سال ۱۲۷۹، همراه او بود و در شهر (کنترکسویل) فرانسه دستور تهیه دوربین را دریافت کرد و به وسیله پدرش که در پاریس به سر میبرد، ترتیب آن را داد.
او نخستین فیلم را در (اوستاند بلژیک) در مراسم جشن گلها فیلمبرداری کرد و سپس همراه شاه به ایران بازگشت. شروع نمایش فیلم از همان روزهای نخست بازگشت مظفرالدین شاه، در دربار، سپس رفته رفته نزد اشراف،به هنگام مهمانیها و عروسیها آغاز شد.نمایش فیلم هر دفعه، غالبا دوبار جداگانه، یکبار برای مردها و یکبار برای زنها، صورت میگرفت. در سفری که مظفرالدینشاه در سال ۱۹۰۰ میلادی به پاریس داشت از نمایشگاه جهانی دیدن کرد و پس از تماشای یک فیلم سینمایی، علاقهمند شد تا یک دستگاه کامل فیلمبرداری و نمایش فیلم خریداری کند و با خود به ایران بیاورد.
مظفرالدین شاه این گونه تعریف میکند: بعدازظهر به اکسپوزیسیون و تالار جشن رفتیم که در آنجا (سینما توگراف) که عکس مجسم و متحرک است، نشان میدهند. بعد هم به عمارت (ایلوزین) رفتیم که تفصیل آن از این قرار بود؛ ابتدا وارد در مخصوص این عمارت شدیم، وقت مغرب چراغهای اکسپوزیسیون روشن بود، اول تالار جشن است که خیلی در نظر ما جلوه کرد و واقعا بنای عالی است؛ جایی است به بزرگی دو تکیه دولت و همان طور حدود و با بلور منقش، مسقف است و اطراف آن دو مرتبه صندلیهای مخمل قرمز است که برای جلوس است؛ خاص ساخته و پرداخته شده، در این تالار سینماتوگراف نشان میدهند، پرده بسیار بزرگی در وسط تالار بلند کردند و تمام چراغهای الکتریک را خاموش و تاریک کرده، عکس سینماتوگراف را به آن پرده بزرگ انداختند، خیلی تماشا دادند.
من جمله مسافرین آفریقا و عربستان را که در صحرای آفریقا با شتر راه میپیمایند، نشان دادند که خیلی دیدنی بود، دیگر اکسپوزیسیون و کوچه متحرک و رودخانه و رفتن کشتی در رودخانه و شناوری و آب بازی مردم و انواع چیزهای دیگر دیده شد که خیلی تماشا داشت. به عکاسباشی دستورالعمل دادهایم آنها را خریده و با خود به تهران بیاورد و ما آنان را نشان بدهیم. سرانجام این دستگاهها خریداری شده و در اختیار میرزاابراهیمخان قرار گرفت و او با آنها در شهر (استاند) بلژیک که مظفرالدین شاه مدتی در آن توقف داشت، از (جشن گل) که با ورود شاه مصادف شده بود، فیلمبرداری کرد. (امروز عید گل است و ما را دعوت به تماشا کردند، بسیار عید با تماشایی بود، تمام کالسکهها را با گل مزین کرده و توی کالسکهها و چرخها را پر از گل کرده بودند که کالسکهها پیدا نبود و خانمها سوار کالسکهها شده و با دستههای گل در جلو ما عبور کردند و عکاسباشی هم مشغول سینما توگراف اندازی بود).
در دومین سفر مظفرالدین شاه به اروپا، میرزا ابراهیمخان باز به عنوان عکاس همراه کاروان او بود. شاه در سفرنامه دوم خود در ضمن شرح وقایع روزهای توقف در آلمان نوشته است: (عکاسباشی را هم به جهت عکس جدیدالاختراع که در آلمان بود، گفتیم بماند و یاد بگیرد) و در جای دیگر مینویسد: عکاسباشی هم سینما توگراف آورده بود، یک ساعتی هم او را تماشا کردیم. پس از بازگشت از سفر دوم، سفرنامه شاه باز در (مطبعه خاصه مبارکه) با دست میرزا احمد خان و میرزا ابراهیم خان چاپ و منتشر شد، در صفحه اول آن سفرنامه آمده بود: میرزا ابراهیم پس از بازگشت از سفر، همچنان با پدر خود در عکاسخانه دارالفنون و چاپخانه دربار مشارکت داشت و پس از درگذشت پدر (میرزا احمدخان)، لقب (صنیعالسلطنه)، به او تعلق گرفت. نمونههایی از عکسهای میرزا ابراهیمخان و پدرش میرزا احمدخان، ۱۷۸ قطعه در چهار مجله در آلبوم خانه گلستان موجود است که از مظفرالدین شاه و شکارگاههایش در فاصله سالهای ۱۳۱۴ تا ۱۳۲۰ هجری قمری گرفته و مرتب شده است.
پس از مرگ مظفرالدین شاه، ابراهیم میرزا خدمت در دربار را ترک کرد و در زمینی که با برادر کوچکترش (تقیخان صنیع السلطان) در نزدیکی کرج تهیه کرده بود به کشاورزی پرداخت و در خانهاش گاهی برای دوستان و مهمانهایش فیلم نشان میداد. وی در سالهای آخر زندگانی برای کشاورزی، به گیلان رفت و در سال ۱۲۹۴ شمسی در چابکسر از دنیا رفت. البته یک حکایت دیگر آن است که میگویند: با آغاز سلطنت محمدعلی شاه و پس از فوت مظفرالدینشاه، میرزا ابراهیم جایش را به عبدا… میرزا قاجار (شاگرد پدرش) داد و خود به زراعت در ولدآباد کرج و نیز به امور چاپی مشغول بود، او در اواخر عمرش املاک (ساعدالدوله) را در قزوین اجاره کرد و در قهوهخانهای در چابکسر دچار سکته شد و درگذشت. از او یک پسر و چهار دختر باقی ماند، پسر او جهانگیر مصور رحمانی از عکاسان ماهر تهران بود.
