دوران جنگ سرد با وجود تمام فشارها و رنج هایی که به بشر تحمیل کرد باعث جهشهای علمی بسیاری شد.
در دهه ۶۰ میلادی و زمانی که آمریکا و شوروی موفق به توسعه موشکهای بالستیک با بردی بیش از ۱۰ هزار کیلومتر شدند خطرات جدیدی شناسایی شد که تا پیش از آن هرگز دیده نشده بود.
آمریکا و شوروی قبل از افزایش برد موشکهای بالستیک خود تنها یک راه برای هدف قرار دادن نقاط حساس یکدیگر داشتند، مدارهای قطبی. با استفاده از این روش آمریکا از الاسکا و شوروی نیز از بخشهای شرقی خود میتوانست به خاک آمریکا حمله کند.
پس از افزایش برد موشکهای بالستیک شوروی و آمریکا عملا میتوانست از هر نقطهای از دنیا به یکدیگر حمله کنند.
آمریکا برای پیش بینی این خطر شروع به توسعه سامانه راداری بسیار عظیمی کرد که هزینه ساخت ان در نهایت بیش از ۱ میلیارد دلار (حدودا ۱۵ میلیارد دلار فعلی) شد. هدف اصلی از طراحی این رادار شناسایی کلاهکهای شلیک شده به آمریکا در مرحله دوم حرکت خود یعنی در ارتفاع بالایی جو بود.
در ابتدا آمریکا قصد توسعه ۶ رادار اینچنینی را داشت اما با افزایش هزینهها و بسته شدن بعضی پیمانهای صلح این کار هرگز انجام نشد. Eglin AFB Site C-6 را میتوان اولین رادار ارایه فازی دنیا دانست. اوج شدت فرکانسی این رادار ۳۲ مگاوات است که هیچ مشابه دیگری در نیا ندارد. این رادار تا پیش از بهسازیهایی که در سالهای اخیر روی آن انجام شد میتوانست جسمی به اندازه یک توپ بیسبال را از فاصله ۴۰۷۴۴ کیلومتری و در فضا با تفکیک از اجرام دیگر تشخیص و رهگیری کند.
در سالهای بعد بهسازیهای خاصی روی این رادار انجام شد که البته اطلاعات جدید درمورد تواناییهای اضافه شده به این رادار همچنان محرمانه است. در حال حاضر نیروی هوایی آمریکا و بخش دفاع فضایی (نوراَد) مهم ترین کاربران این رادار هستند.
این رادار با توجه به اینکه ارایه فازی است توانایی کار در بسیاری از فرکانسها را دارد با اینحال معمولا در فرکانس۴۴۲ مگاهرتز و مسیر UHF فعال است.
بر اساس مقالات موجود استفاده از این رادار در فرکانسهای پرانرژیتر باعث اختلال در ارتباطات نیمکره زمین و اخلال در ارتباطات ماهوارههای ارتفاع پایین میشود. این رادار دو مرکز کنترل و بیش از ۱۲۰ کاربر فعال دارد که هرکدام وظایفی دارند. در سالهای اخیر ناسا نیز به کاربران این رادارد اضافه شده و به نظر میرسد با گذر زمان کاربری نظامی در آن در حال کاهش است.
