این تصمیم که در سال ۱۹۷۹ اتخاذ گردید. پس از انجام مطالعات تکمیلی فنی توسط اتحادیه بین‌المللی ارتباطات راه دور ITU و تهیه مشخصات فنی و عملیاتی مرتبط با آن از اوایل سال ۱۹۹۹ میلادی برای شناورهای تجاری بالای۳۰۰ تن و همچنین شناورهای فعال در عرصه دریانوردی بین‌المللی اجباری گردیده و امروزه یکی از ابزارهای اصلی و مهم برای تضمین سلامت دریانوردی کشتی‌ها و واحدهای شناور محسوب می‌گردد.

سیستم جهانی ارتباطات اضطراری و ایمنی دریانوردی که عمدتاً برای خودکار نمودن مبادله علائم اضطراری و ایمنی کشتی‌ها طراحی شده دارای کیفیت بهتر، سرعت عمل بیشتر و روش بهره‌برداری ساده‌تری بوده و از انعطاف‌پذیری قابل توجهی نیز برخوردار است. از جمله خدمات ارتباطی این سیستم می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• توانایی ارسال علائم اضطراری با حداقل ۲ دستگاه فرستنده با فرکانس مجزا
• توانایی دریافت علائم اضطراری ساحل به دریا
• توانایی معادله پیام‌های اضطراری مابین شناورها
• توانایی مبادله پیام‌های مربوط به تجسس و نجات
• توانایی مبادله پیام همزمان با وقوع حادثه

• توانایی مبادله پیام‌های مربوط به تعیین موقعیت
• توانایی دریافت اطلاعات ایمنی دریانوردی
• توانایی مبادله پیام‌های عمومی و کنترل ترافیک دریایی
• توانایی مبادله پیام مابین اتاق‌های ناوبری شناورها

نواحی عملیاتی

با توجه به این که ارائه خدمات مربوط به سیستم جهانی ارتباطات اضطراری و ایمنی دریانوردی نیاز به بهره‌گیری از تجهیزات رادیویی متناسب با فاصله بین فرستنده و گیرنده و همچنین موقعیت آنها دارد. مناطق عملیاتی مربوط به خدمات GMDSS به ۴ منطقه موسوم به A1 ، A2، A3 و A4 تقسیم گردیده است. حدود هریک از مناطق در ادامه بیان می‌شوند.

منطقهA1 : محدود به منطقه تحت پوشش سرویس سیستم رادیو سیار دریایی FM در باند VHF می‌باشد که شعاع حدود ۲۰ تا ۳۰ مایل دریایی از ایستگاه ساحلی را شامل است.

منطقه۲ A : محدوده‌ی بعد از منطقه A1 که تحت پوشش سرویس‌های رادیو ساحلی باند MF بوده که شعاع حدود ۱۰۰ تا ۱۵۰ مایل دریایی از ایستگاه ساحلی را شامل است.

منطقه۳ A : محدوده‌ی بعد از منطقه A2 که تحت پوشش شبکه جهانی اینمارست و همچنین سرویسهای رادیوساحلی باند HF می‌باشد. این پوشش عرض‌های جغرافیایی ۷۰ درجه شمالی تا ۷۰ درجه جنوبی را شامل است.

منطقه۴ A : محدوده‌های خارج منطقه A3 ، یعنی مناطق قطبی شمال و جنوب .

در سیستم GMDSS تعداد دستگاهها و انواع آن حائز اهمیت بوده و صرفاً متأثر از ابعاد کشتی نبوده بلکه بستگی به بعد مسافت و مسیر و موقعیت شناور دارد. همچنین شایان توجه است که مجموعه تجهیزات GMDSS عمدتاً برای واحدهای شناور مورد نظر می‌باشد زیرا در ایستگاههای ساحلی سرویس‌های متفاوت را می‌توان از ایستگاههای مجزا ارائه نمود در حالیکه در مورد واحدهای شناور همه سرویسهای لازم می‌بایستی توسط ایستگاه کشتی قابل ارائه باشد.

تجهیزات اصلی

• مهمترین اجزای مخابراتی و رادیویی GMDSS یک کشتی و یا واحد شناور عبارتند از:
•  سیستم رادیو تلفنی VHF با امکان فراخوانی دیجیتال گزینشی (DSC)
•  تجهیزات رادیویی باند MF و HF
•  گیرنده ناوتکس
•  دستگاههای واکی تاکی
•  ترمینال اینمارست
•  گیرنده GPS
•  ترانسپوندر تجسس و نجات (SART)
•  فرستنده تعیین موقعین اضطراری (EPIRB)
•  تجهیزات AIS و LIRT

الگوی تجهیزات ایستگاه کشتی

در حالت عمومی و شرایط متعارف برای یک کشتی بزرگ که در آبهای بین‌المللی تردد می‌نماید سیستم GMDSS متشکل از اجزاء زیر خواهد بود :

•  دو دستگاه VHF/FM با امکانات DSC جهت کار روی کانال‌های مربوطه
•  یک دستگاه گیرنده ناوتکس و یدکی مربوطه
•  دو دستگاه رادیو MF با امکانات DSC
•  دو دستگاه رادیو MF/HF در باند ۱.۶ تا ۲۷.۵ مگاهرتز
•  یک دستگاه گیرنده نگهبان MF/HF با امکانات DSC
•  دو دستگاه EPIRB ماهواره قطبی با فرکانس ۴۰۶ مگاهرتز
•  دو دستگاه ترانسپوندر تجسس و نجات SART
•  سه دستگاه واکی تاکی
•  دو دستگاه پایانه اینمارست نوع C
•  پایانه اینمارست نوع B (اختیاری)
•  یک دستگاه EPIRB ماهواره‌ای اینمارست (مدار ساکن استوایی)
•  تجهیزات رادیویی ۲ طرفه به منظور ارتباطات در صحنه برای اهداف جستجو و نجات در فرکانس‌های هوانوردی ۱۲۱.۵ و ۱۲۳.۱ مگاهرتز (برای کشتی‌های مسافربری)

برای سایر واحدهای شناور نیز بر حسب نوع مأموریت و موقعیت تردد آنها می‌توان به تناسب تعداد تجهیزات را کاهش داد. در این خصوص باید مفاد فصل ۴ مقررات سولاس و به ویژه مواد ۷ تا ۱۲ آن را در نظر گرفت. با توجه به اهمیت و کارآیی سیستم GMDSS امروزه علاوه بر واحدهای دریایی مذکور در مقررات سولاس  که الزاماً مجهز به اینگونه تجهیزات هستند برای شناورهای کوچک نیز استفاده از نوع ساده این تجهیزات، قابل توصیه بوده و مورد حمایت بخش ایمنی سازمان IMO می‌باشد.