بیشتر بخش‌های اصلی این ایستگاه فضایی ساخته شده اما در سال ۲۰۱۵ چند بخش جدید به آن افزوده شد. پس از تکمیل، ایستگاه فضایی بین‌المللی ۴۵۰ تُن وزن خواهد داشت و ۱۲۰۰ متر مکعب فضای کار، پژوهش و زندگی برای فضانوردان فراهم خواهد آورد. ایستگاه فضایی بین‌المللی در شب بصورت ستاره‌ای متحرک با چشم غیرمسلح قابل رؤیت است.

ایستگاه فضایی بین‌المللی محصول همکاری مشترک سازمان ناسا، سازمان فضایی روسیه، سازمان فضایی اروپا، سازمان فضایی ژاپن، و سازمان فضایی کانادا است. سازمان فضایی برزیل از طریق همکاری با ناسا با این برنامه مشارکت می‌کند. سازمان فضایی ایتالیا، هم به عنوان یک عضو فعال در سازمان فضایی اروپا، و هم بطور مستقل در برنامه ایستگاه فضایی مشارکت می‌کند. سازمان فضایی چین نیز علاقه خود را برای پیوستن به جمع مشارکت‌کنندگان، به ویژه از طریق همکاری با سازمان فضایی روسیه اعلام داشته است.  ایستگاه فضایی بین‌المللی در حقیقت فرزند و ترکیبی از چندین پروژه فضایی است که قبلاً توسط کشورهای مختلف برنامه‌ریزی شده بود. از جمله این برنامه‌ها می‌توان به ایستگاه فضایی میر-۲ (روسیه)، ایستگاه فضایی آزادی (آمریکا)، آزمایشگاه فضایی کلمبوس (اروپا) و آزمایشگاه فضایی کیبو (ژاپن) اشاره کرد.

حضور فضانوردان در ایستگاه فضایی بین‌المللی از آغاز نخستین ماموریت در ۱۲ آبان ۱۳۷۹ تاکنون بدون وقفه ادامه داشته است. این ایستگاه در حال حاضر ظرفیت شش سرنشین دائمی را دارا است، اگرچه هنگام اتصال فضاپیماها و ورود اردوهای جدید، تعداد فضانوردان درون ایستگاه بطور موقت تا بیش از ۱۰ نفر هم افزایش می‌یابد. دو فروند فضاپیمای سایوز هر یک با ظرفیت ۳ نفر بطور دائمی برای تخلیه اضطراری ایستگاه در هنگام خطر به آن متصل اند.

در ابتدای کار ایستگاه، سرنشینان آن از سازمان‌های فضایی روسیه و آمریکا انتخاب می‌شدند، تا اینکه در ژوئیه ۲۰۰۶ یک فضانورد آلمانی سازمان فضایی اروپا، در قالب اردوی ۱۳ به ایستگاه فضایی بین‌المللی سفر کرد. تاکنون روی هم رفته فضانوردانی از ۱۶ کشور جهان در این ایستگاه اقامت کرده‌اند؛ این تعداد شامل ۵ توریست فضایی نیز هست؛ انوشه انصاری، فضانورد ایرانی، در روز ۲۷ شهریور ۱۳۸۵ به ایستگاه فضایی بین‌المللی وارد شد و ۹ روز در آن اقامت داشت.

چه مدت طول می کشد به ایستگاه فضایی بین المللی برسیم؟

ایستگاه فضایی بین المللی در حدود ۳۵۰ کیلومتری بالای زمین قرار دارد. این بدان معنا است که اگر ما با سرعت ۶۵ مایل بر ساعت (۹۷ کیلومتر بر ساعت) مستقیم به هوا رانندگی کنیم، تنها سه ساعت طول می کشد تا به ایستگاه فضایی بین المللی برسیم. اما یک مشکل کوچک وجود دارد و آن این که ایستگاه فضایی بین المللی با سرعت  ۱۷۵۰۰ مایل بر ساعت (۲۸۱۶۳.۵۲ کیلومتر بر ساعت) به دور زمین می گردد.

برای فضانوردانی که از زمین با فضاپیما راهی فضا می شوند فقط هشت دقیقه طول می کشد تا به فضا برسند، اما رسیدن آنها به ایستگاه فضایی بین المللی به خاطر سرعت ایستگاه فضایی بین المللی مستلزم محاسبه پیوستن است. تعقیب کردن ایستگاه فضایی در مدار می تواند سه روز طول بکشد. در طول این مدت، خدمه کشتی فضایی نزدیک به ۳۰ بار به دور زمین می گردند.

در سال ۲۰۱۳، فضانوردان روسی در مدت تنها ۶ ساعت به ایستگاه فضایی بین المللی رسیدند که رکوردی محسوب می شد. خدمه در مدت تنها چهار دور گشتن به دور زمین (به جای بین ۲۵ تا ۳۰ گشتن) به ایستگاه رسیدند. فضاپیمای آنها از قزاقستان پرتاب شد و فضانوردان صعود خود را با زمان عبور ایستگاه فضایی بین المللی زمان بندی کردند.