کی و چگونه ؟! کفش زیر پای ما افتاد

آنها یادگرفتند که از پوست حیواناتی که به عنوان غذا آنها را شکار می کردند برای خود وسیله ای برای محافظت از پاهایشان درست کنند البته فقط به عنوان محافظت از سرما و گل و لای ، آنها پوست حیوانات را با سنگهای تیزی که در دست داشتند بریدند و با نوعی گیاه که مثل طناب بود به دور پاهایشان پیچیدند بنابراین این اولین پاافزار یا همان کفش امروزی ثبت شده در تاریخ بشر را ساختند.

هیچگونه اطلاعاتی در مورد اولین کفش اختراع شده توسط انسان در دست نیست و بلکه طبق گمان ها و نقاشی های دیواری کشف شده در همان غارهای محل سکونت بشر ، حدس زده می شود که اولین پا افزار (کفش) تولید شده انسان ۸۰۰۰ سال پیش از میلاد بوده است که البته نمی توان به عنوان کفش از آن یاد کرد بلکه به عنوان وسیله ای که از پاها نگهداری می کرد یا به عبارت دیگر کیسه ای که از پاهای انسان های اولیه را گرم نگه می داشت.

اما اولین کفش انسان در منطقه اروپا و کوههای آلپ کشف شد این کفش متعلق به مردیخی بود. این کفش که واقعا شبیه کفش بود متعلق به ۳۳۰۰ سال قبل از میلاد مسیح است. این کفش از پوست خرس و رشته های بسیار باریکی از گیاهی که مانند نخ کفاشی  بود ساخته شده بود و می توان آن وسیله را کفش نامید. اما پس از محافظت از پاها، انسان به دنبال یافتن چیزی برای پوشاندن بدن خود و محافظت از سرما بود که البته همین وسیله یا لباس هم ابتدا از گیاهان و سپس از پوست حیوانات بود و طرح و شکل خاصی نداشت این لباس اولیه از یک پوست کامل یک حیوان تشکیل شده بود که با رشته های نازکی از ساقه گیاهان به هم متصل شده بود.

اما این سادگی و عدم شکل ناگهان در مصر باستان تغییرات عظیمی را شاهد بود که می توان گفت اولین دوره طراحی لباس و یا حتی مد در این دوره اتفاق افتاد. شاید همگی این تغییرات به خاطر وجود رودخانه نیل بود مردم ساکن حاشیه رودخانه نیل آثار زیادی را از خود به جای گذاشتند که این آثار حاکی از وجود طراحی در تنپوش ها و کفشهای آنها بوده است. طبق آثار کشف شده در حاشیه این رودخانه و شهرهای باستانی اطراف آن ظاهرا استفاده از پارچه های کتانی در این دوره بسیار مرسوم بوده است که به روشهای بسیار دقیقی بافته می شدند.

دلیل استفاده بسیار گسترده کتان در البسه و کفش ها بین مردم آن زمان درجه حرارت منطقه بوده است همانطور که می دانیم کتان پارچه ای بسیار خنک  و سبکی است که البته مقاومت خوبی هم در مقابل آسیب های احتمال از خود نشان می دهد.

در این تمدن مردان لباس های ساده و بدون دوختی را می پوشیدند که البته کوتاهی و بلندی آن لباس ها به دمای هوا بستگی داشت و زنان از لباسهایی با بندهای چرمی استفاده می کردند. مردان با توجه به سن و موقعیت اجتماعی خود این لباس ها را انتخاب می کردند همین موضوع را می توان نقطه آغاز طراحی لباس یا همان دنیای مد دانست.

شاهان و افراد طبقه اشرافی جامعه با اضافه کردن کمربندهای چرمی و آذین کردن البسه خود با جواهرات، طبقه اجتماعی خود را از دیگران جدا می کردند و مدل لباس های خودشان را متفاوت از دیگران تعیین می کردند. اما کفش در این دوران چگونه بود؟ طبق آثار باستانی کشف شده از دوره مصریان باستان که البته ابتدایی ترین ، دقیقترین و کاملترین اطلاعات ثبت شده توسط بشر است ، انواع صندل اولین پا افزاری بوده که مصریان باستان از آن استفاده می کردند تقریبا این نوع کفش بسیار ساده بود و طرح خاصی را نداشته است.

این صندل از دو بند نگهدارنده و یک کفه تشکیل می شده ماده اصلی تشکیل دهنده این صندل ها اکثرا از ساقه گیاهان تولید می شدند روش تولید این گونه بود که ساقه گیاهان خاصی را به یکدیگر می بافتند که این رشته های باریک درکنار یکدیگر تشکیل بافتهای بزرگتری را می دادند و بعد با کنارهم قرار دادن آنها بدنه کفش را تولید می کند و در مورد کفی هم چندین دسته از همین ریسمان ها را به یکدیگر متصل می کردند  که نسبتا راحت و با دوام بود اشکال اصلی این صندل ها این بود که در مقابل ناهمواری های جاده های آن زمان انگشتان را محافظت نمی کرد بنابراین طراحان به سرعت به فکر برگرداندن سرپنجه این صندل ها به داخل افتادند که به نوعی محافظ انگشتان نیز بود. پس از اینکه بشر توانست پوست را دباغی کند ناگهان یکی از تولید کنندگان مصری به این فکر افتاد که به جای استفاده از ساقه گیاهان بافته شده رشته های نازک چرمی را به یکدیگر متصل کند تا از استحکام بهتری برخودار شود بنابراین اولین صندل چرمی در پای انسان دیده شد که با استقبال بسیار گسترده ای از طرف مردم روبرو شد.

پادشاهان و افراد طبقات بالای جامعه آن روز با تزئین صندها به جواهرات به سرعت صندلهای چرمی خود را از افراد عادی جامعه جدا کردند به شکلی که استفاده از آن صندلها کاملا موقعیت اجتماعی افراد را مشخص می کرد.

این صندل ها در سال های ۱۲۳۴ تا ۱۲۵۰ خودنمایی می کردند و بهترین کفش موجود در زمانه خود البته در منطقه مصرباستان بودند. اما این پیشرفت در یونان به گونه ای دیگر رقم خورده بود . همانطور که در تاریخ آمده تمدن یونان همیشه به دلیل نظم و اقتدار حاکمان مورد توجه تاریخنگاران و مورخان بوده است. اینبار مورخان و تاریخنگاران به جنبه های دیگر روم باستان توجه کردند که صنعت پوشاک و مد در آن دوران بود به گفته مورخان مردمان زمانه در یونان از مجموعه امکانات رفاهی خوبی برخوردار بودند و همچنین جامعه آنها از پیشرفت های زیادی چه در زمینه علمی و چه در زمینه هنر برخوردار بود از این رو شاهد تحول عمیقی در صنعت مد و پوشاک بوده ایم. به گونه ای که برخی از مورخان معتقدند تولید پوشاک به روش صنعتی از این منطقه آغاز شده است.

این نامگذاری به این دلیل بوده که رومی ها از گذشته های بسیار دور به لباس و ظاهر خودشان بسیار اهمیت می داند بطوری که مدلها و رنگ های مختلفی از لباس را برای مراسم مختلف مورد استفاده قرار می دادند بانوان و آقایان همگی موهایشان را به روشهای بسیار زیبا کوتاه می کردند و ظاهر خودشان را آراسته نگه می داشتند. صنعت کفش نیز در این مکان و زمان تغییرات بسیار زیادی را شاهد بود شاید تاریخچه ساخت کفش در این منطقه به سال ۴۰۰ قبل از میلاد برگردد اما آنچه مهم بوده تغییرات اساسی در نحوه طراحی صندل در این منطقه و این دوره زمانی یعنی قرن سیزدهم بوده است.

همگان در مورد نبردهای این منطقه شنیده ایم به همین دلیل از همان ابتدا رومیان به اهمیت کفش و نقش اساسی این وسیله در هنگام نبردهایشان پی بردند و صنعت کفش را متناسب با نیازهای خودشان متحول ساختند . سازندگان صندل در این منطقه با اضافه کردن بندهایی به بدنه صندل ها استحکام آنها را تقویت کردند . بطوری که وقتی سربازان رومی صندل را استفاده می کردند، صندل ها بطور  کامل جذب پایشان می شد و آزادی عمل خوبی  را هنگام دویدن و جنگیدن به آنها می داد بنابراین قدرت دویدن و عکس العمل را هنگام نبرد از سربازان گرفته نمی شد. این امر باعث تحولی نوین در صنعت کفش شد و در واقع اسکلت پوتین های نظامی کنونی از آن تاریخ بنا نهاده شده است. پس از به وجود آمدن کفش این وسیله نوظهور جای خود را به عنوان وسیله ای مهم در زندگی باز کرد اما به یقین می توان گفت: رومیان و مصری ها از اولین تمدن هایی بودند که برای رشد این صنعت تدارکات را آماده کردند و این صنعت پردرآمد را تا به امروز به ما برسانند.

کارشناسان تاریخی اوج بلوغ صنعت کفش را به دوران میانی می دانند و معتقد هستند که این وسیله نوظهور در زندگی انسان با تلفیق مدل های قدیمی و تخیلات جدید بشری به تکامل رسید البته این تغییرات در سایه اختراعات ابزار و وسایل نوین در زندگی بشر مانند صنعت دباغی پوست یا دوخت و … اتفاق افتادند و بنیاد کفش های امروزی را بنا نهاد به گونه ای که قرن ۱۲ میلادی برخی از ناهنجاری های موجود در طراحی پاافزارهای قدیمی از بین رفت و صنعت کفش به شکل ویژه ای گسترش یافت.

کفش های قبل از این دوره طلایی شاید با طراحی های خودشان در واقع اصلا راحت نبودند و در برخی از موارد بسیار مشکل ساز هم بودند که با توجه به این جهش در طراحی این مشکلات روبه بهبودی گذاشت.

اما در این دوره یک مشکلی پدیدار شد به گونه ای که طراحان کفش در آن زمان شروع به طراحی کفشهای بسیار دراز و نوک تیزی کردند تا جایی که این طراحی ها که قرار بود تبدیل به وسیله ای رفاهی در خدمت انسان شوند خود باعث ایجاد مزاحمت و مشکل آفرینی برای او شدند به همین دلیل طراحان برای از بین بردن این مشکل این کشیدگی یا نوک دراز کفش، آنها را به سمت داخل پیچیدند که حلقه ای تشکیل شد و زنگوله ای کوچک هم در انتهای آن آویزان می کردند که نشان از متمدن بودن طرح کفش داشت. البته در آن زمان همین صدای زنگ باعث مشهور شدن این مدل کفش شد.

تحول دیگری که در این دوره از صنعت کفاشی که عمومی دوره گردهای محلی آن را اداره می کردند اتفاق افتاد استفاده از یک تخته نازک کف کفش ها بود تا از ورود آب به داخل کفش جلوگیری کند و البته ناهمواری کف خیابان را نیز برای فرد استفاده کننده هموار تر کند. مورخان زادگاه این تحولات را هلند می دانند.

این کفش با ویژه گی های مطرح شده بسیار زود از رده خارج شد و جای خود را به مدلهای جدید داد پس از این کفش های نوک تیز کفشی شبیه به روم باستان پا به عرصه وجودی گذاشت و توانست بازار را به خود مشتاق کند. کارشناسان و مورخان می گویند این مد زودگذر باعث شد که کلیه طرح های تولید شده در سال های گذشته بین سال های ۱۴۶۰ تا ۱۴۷۰ میلادی دچار تغییرات بنیادی شوند و تحولی اساسی در نحوه ساختن و طراحی کفش ایجاد شود. در این دوران کفش هایی با نام های پنجه خرس (منظور پهن بودن پنجه هاست) یا کفش اردک روی کار آمدند و مشتریان زیادی را به خود اختصاص دادند. پارچه های مخمل و چرم در این صنعت جایگاه ویژه ای پیدا کردند .در این زمان بود که کفاش ها یادگرفتند طراحی های خود را با توجه به مد لباس های آن زمان انجام دهند و از آنها پیروی کنند.

بدنه این کفش ها با بندهای چرمی به دور پای خریداران محکم می شد در این دوره کفشها حالت ایده آل تری به خود گرفتند و هرگز مشکلاتی به خریداران تحمیل نمی شد در این دوره چیزی شبیه به اسفنج در صنعت کفش وارد شد ..

اما به گفته کارشناسان و حتی خریداران هیچ یک از کفش های تولیدی تا آن زمان برای حفاظت پا از برف و کثیفی خیابان ها در آن دوران گزینه مناسبی نبودند بنابراین به سرعت این مدلها هم از رده خارج شد و جای خود را به مدل های جدیدتری داد. همانطور که گفته شد مواد تشکیل دهنده کفش های آن زمان چرم و پارچه های مخملی بودند و در برخی از موارد بندهای رنگی پارچه ای هم به آن اضافه شده بود.

در این دوران توجه طراحان و سازندگان کفش از طراحی رویه های مدرن به کف کفش ها یا همان کفی کفش جلب شد و پیشرفت های زیادی در این زمینه حاصل شد. در ابتدای قرن ۱۵ میلادی در واقع صنعت کفش دچار درگرگونی عمیقی شد به گونه ای که این صنعت به دو بخش طراحی وساخت تقسیم شد. در اوایل قرن پانزدهم اعتراضات خریداران و عدم رضایت آنها از مدل های قدیمی باعث تغییر در روش ساخت و مواداستفاده شده در کفشها شد به گونه ای که خریداران تولید کنندگان را به طراحی و ساخت مدل های راحت تری کردند.

در نیمه دوم این قرن یعنی قرن ۱۵ مردان با استقبال خود از این گونه کفش ها تولید کنندگان را به تولید انبوع این مدل تشویق کردند. اما در کفش های زنان داستان بگونه دیگری رقم خورد در این قرن با توجه به مدل لباس های بانوان که شکل بلندی داشت و طراحی آنها بگونه ای بود که کفش بانوان فقط هنگام نشستن یا سوار شدن بر کالسکه دیده می شد . کفشهای آنها زیاد ظاهر زیبای نداشتند اینقدر که فقط در یک نگاه زیبا باشند کافی بود و بیشتر به جنس و راحتی آنها توجه شده البته با پاشنه های بلند.

در این دوره کفش هایی که زادگاه آنها ونیز بود در سراسر ایتالیا بین زنان مشهور شد و البته شکل و شمایل بسیار خاصی داشت و در برخی موارد بسیارخنده دار بود. این کفش ها معروف به کفش های chopine بودند که البته متناسب با لباس های آن زمان طراحی شده بودند هرچه ارتفاع این مدل کفش ها بیشتر می شد قابل قبول تر بود به طوری که در برخی کفش ها ارتفاع آنها به ۳۰ سانتی متر نیز می رسید ارتفاع این کفش گاهی باعث می شد که بانوان این زمان به سادگی نتوانند از آنها استفاده کنند و برای راه رفتن نیاز به کمک داشتند و یا اینکه از عصا استفاده می کردند.

این مدل کفش ها هم سرانجام مشابهی با دیگر کفش های متداول قبل از خودشان داشتند و دوره کوتاهی مورد استقبال و خرید مردم قرار گرفتند و مشکل عدم توانایی راه رفتن برای استفاده کننده آن باعث شد که به سرعت به دست فراموشی گذاشته شوند. اما مهمترین نکته ای که کفشهای ونیزی را از دور انداخت حرام اعلام شدن آنها توسط کلیساهای آن زمان بود همانطور که می دانیم در آن زمان کلیساها از امتیازات بسیار زیادی در بین مردم برخوردار بودند و اگر مواردی را برای مردم حرام اعلام می کردند دیگر مردم و پیروانشان حق استفاده از آن را نداشتن بنابراین این کفش ها از بین رفتند البته دلیل این ممنوعیت کنترل سلامتی بانوان و استفاده کنندگان آنها بود که بسیار به جا و لازم بود .

این ابعاد غیر قابل تصور برای کفش ها در قرن هفدهم از بین رفت و  در اوایل قرن هفدهم بوت راه خود را به دنیای مد مردان بازکرد به گونه ای که طبقه اشراف از این مدل کفش استفاده می کردند بنابراین این کفش شاید نمادی از قدرت و توانایی فرد به شمار می رفت . این چکمه ها در دوران  چارلز اول در انگلستان به شدت مورد استقبال عمومی قرار گرفتند که البته ظهور آنها داستان بسیار جالبی نیز داشت. در این قرن انسان به خوبی یادگرفته بود چگونه از چرم استفاده کند بنابراین صنعت کفاشی نیز به بهترین شکل از مقاومت و استحکام آن استفاده کرد.

داستان طراحی و ساخت این چکمه ها در دوران چارلز اول اینگونه بود که ، چارلز از بیماری نرمی استخوان رنج می برد و شکل ظاهری ساق پاهای او زیاد مناسب نبود و همیشه برای راه رفتن از عصا استفاده می کرد بنابراین یک کفاش دوران او برای اینکه این نقص پاهای چارلز را از بین ببرد کفشی طراحی کرد تا آن ظاهر ناهنجار را بپوشاند. پس اولین بار چکمه در پای انسان دیده شد پس از به حکومت رسیدن چارلز این کفشها که شاید به عنوان اولین کفش های طبی بتوان از آنها نام برد به عنوان بهترین نمونه کفش و مدترین آنها اعلام شد.

این چکمه ها در اواخر قرن ۱۷ میلادی چای خود را با کفش های کوتاه تر و جوراب های بلند روی آنها عوض کرد برای استفاده با لباس رسمی مردانه بهترین گزینه بودند اینگونه پا افزارها بهترین گزینه برای محافظت پا های انسان در مقابل سرما و کثیفی خیابان های آن زمان بود بنابراین بهترین نمونه از تولیدات انسان تا آن تاریخ بشمار رفت و مورد استقبال عموم واقع شد. در این زمان بود که کفش های چرمی زنانه با پاشنه های مناسب و ساق کوتاه به بازار آمد این کفش ها در عین ظرافت زنانه بسیار محکم بودند و توانایی خودنمایی بسیار زیادی داشتند و استفاده کنندگاه می توانستند با اطمینان خاطر از آنها استفاده کنند.

در زمان لویی چهاردهم نیز تغییراتی در صنعت کفاشی ایجاد شد در دوره او کفش مردانه یعنی کفشی پاشنه دار و بدون ساق که با یک روبان قرمز رنگ تزئین می شد . پاشنه بلند کفش ها به دلیل این بود که افراد حکومتی می بایست جلوه ای خوب می داشتند و قامت آنها در تاثیرگذاری شخصیت آنها روی دیگران مهم جلوه گر شده بود و افراد حکومتی که قد کوتاهی داشتند از این کفش ها استفاده می کردند تا بلند تر به نظر آیند و از نظر سیاسی معقول درست در این زمان بود که این کفش های مشکی و پاشنه های بلند آن با روبان قرمز رنگ روی آنها جای تمامی تولیدات قبلی را به خود اختصاص داد و از محبوبیت خوبی برخوردار بود.

اما کفش های زنانه در این دوران یعنی ۱۶۶۰ میلادی در صنعت کفش بیشتر از مردان پیروی کردند و کفش های پاشنه دار دوباره مد شد به طوری که گاهی ارتفاع آنها حدود ۱۲ سانت می رسید. این کفش ها با ساتن و مخمل و ابریشم تزئین می شدند که البته مواد تشکیل دهنده این کفشها بستگی به صاحب آنها داشت به گونه ای که طبقه اشراف از ابریشم استفاده می کردند اما خریداران معمولی هرگز توان خرید این کفش ها را نداشتند . سایز این کفش ها با بند های حمایل روی آنها برای پای خریدار تنظیم می شد بنابراین زنانی که پای کوچکتری داشتند با بستن این بند می توانستند بهسادگی از آنها استفاده کنند بنابراین این مدل کفش محبوب شد و مورد قبول بانوان آن زمان قرار گرفت و مدت زیادی هم مورد استفاده آنها بود.

در اواخر قرن ۱۷ میلادی کفش مردانه تغییر خاصی نداشت بلکه فقط جنس و تزئین های آنها تغییراتی داشت این کفش ها  در این دوران سفید و سیاه بودند و یک نشان بزرگ یا سگک نقره ای یا طلایی رنگ روی آنها قرار گرفت که به جای همان روبان قرمز رنگ به میدان آمده بود و تقریبا تمام کفش ها همین مدل بودند. اما در این دوران کفش های زنانه از نظر مدل ها ثابت بودند ولی از نظر مواد اولیه تغییرات زیادی داشتند این مواد عبارت بودند از پارچه های مخملی ، توری و روبان های طلایی و نقره ای رنگ که بیشتر باعث خلق یک اثر هری می شد تا کفشی که قرار بود در خیابان های کثیف ان زمان پای بانوان را حفاظت کند، البته ناگفته نماند که این آثار هنری هیچگاه در پای افراد فقیر در کنار خیابان دیده نشد بنابراین شاید مورد استفاده زیادی هم داشته البته در بین اقشار ثروتمند.

اما پس از انقلاب فرانسه در سال ۱۷۹۲ میلادی کفشها نیز دچار تغییراتی شده که در مورد اقتصادی بودن آنها بسیار کمک کرد و به چای استفاده از پارچه های گران مثل ابریشم از چرم استفاده شد کیفیت مواد اولیه آنها بسیار بهتر شد و طول عمر استفاده آنها نیز بهتر شده بود در این دوره اثری از پاشنه های بلند در کفش ها دیده نشد.

قرن ۱۸: این دوره را می توان دوره کفشهای راحت دانست به گونه ای که این کفشها انگلشتان را ناراحت نمی کردند و استفاده کننده از آنها می توانستند به کارهای روزمره خود به سادگی ادامه دهند و هرگز از بپا کردن این کفش ها ناراحتی نداشتند استفاده از توری ها و مواد اولیه تزئینی به شدت در این دوره متداول شده بود با توجه به مد لباس تا این تاریخ برای بانوان که از لباسهای بلندی استفاده می کردند .

اما پس از آن دوران که مدل لباس ها کمی تغییر کرد خود کفش به عنوان یکی از موارد مد روز قرار گرفت و باید به تنهایی خودنمایی می کردند. در این زمان کلا ۳ مدل کفش در بازار موجود بود یکی چکمه ها ، نیم چکمه ها و در آخر هم کفش های مجلسی اما با اختراع شدن چرخ خیاطی در سال ۱۸۵۰ میلادی صنعت تولید کفش و مدل های تولید شده نیز تغییرات فراوانی کرد . این تغییرات به دلیل تحول در صنعت دوخت و سرعت عمل ماشین های دوخت یا همان چرخ های خیاطی بود.

به واسطه اختراع پرخ خیاطی و ظهور علم نوین دباغی پوست و همچنین تنوع طرح ها  تولید کفش در این قرن دیگر به حالت سنتی و دوره گردی نبود بلکه متمرکز تر شد و تجار و بازرگانان توانستند از سراسر دنیا مدل هایی مختلفی جهت فروش به شهرهای خود ببرند کفش فقط برای قشر پولدار جامعه نبود همگان می توانستند با توجه به پول و توان مالی خودشان کفش تهیه کنند و از آن استفاده کنند. در واقع با اختراع چرخ خیاطی و همزیستی چرم ونخ های مقاوم این امکان برای همگان فراهم شد تا از کفش راحت و مورد علاقه خودشان را استفاده کنند و کفش به عنوان یک وسیله تشریفاتی در زندگی جایگاهی نداشت بلکه یکی از لوازم ضروری انسان تبدیل شد.-

در این قرن مردان هم شاهد تغیراتی در مدلها و رنگ کفشهای خودشان شدند به گونه ای که تاین روز به جز کفشهای مشکی و پاشنه دار موجود در بازار چیز دیگری نبود اما در این زمان مدلهای دیگری به وجود آمدند کفشها لبه دار و سگک دار شدند که تا امروز نیز بسیار محبوب مانده اند اما در این زمان یکی از مهمترین تغییرات فراگیر علم استفاده از دکمه و بند در کفش ها بود در این زمان تولید کنندگان و طراحان کفش همان بندهای نگهدارنده رومیان باستان را که دور مچ پا می پیچید و صندل های آن زمان را در پا محکم می کرد را روی کفش آوردند و در کفش زنانه به جای استفاده از بند یا زیپ از دکمه های تزئینی استفاده شد.

قرن ۱۹ : مطابق معمول پای زنان زیر لباسهای پر از چین و تور مخفی شده بود و فقط زمانی که می نشستند می توانستند کفش های خودشان را به نمایش بگذارند پس این کفش ها فقط یکبار فرصت خودنمایی داشتند که البته تنوع زیادی هم نداشتند در این دورهزنان ، از عینک و کلاه و جوراب های ابریشمی تیره رنگ استفاده می کردند و کفش های چرمی و پاشنه دار را استفاده می کردند این پاشنه ها گاهی به ۱۳ اینچ هم می رسید.

در ابتدای این قرن کفش مردان طبق قبل از چرم و سگک و به رنگ سیاه و قهوه ای تولید می شد شاید بتوان تنها تغییر این زمان را در رنگ کفشهای مردانه دانست . به دلیل تغییرات سریع در نحوه زندگی مردم در قرن ۱۹ و اتفاقات بسیاری که در این قرن افتاده بود روند تحقیق در باره صنعت کفش را به دوره های دهه ساله تقسیم کردیم و آنها را به ثبت رساندیم .

طبق آمار ثبت شده در سال ۱۹۱۰ میلادی بانوان اعتقاد داشتند که مشخصه یک زن شهرنشین و متمدن داشتن پاهای ظریف و کوچک است بنابراین سازندگان کفش هم از این علاقه مردم استفاده کردند بنابراین در همین زمان شاهد ظهور کفشهای کوچک بوده ایم و چکه ها نقش بسیار اصلی در این تنوع و دوران داشتند و به عنوان اصلی ترین کفشهای روزانه از آنها استفاده می شد این چکمه ها با دکمه های فلزی تزئین می شدند و با روبان های مختلف رنگی نیز طراحی آنها کامل می شد.

در سال ۱۹۱۰ میلادی لباس های مردانه به روش کلاسیک بودند به همین دلیل کفش های هم باید به این ترتیب تغییر شکل می دادند و کفشها کلاسیک متناسب با این لباس ها باید تولید می شدهند . بیشتر این کفشها از چرمهای دو رنگ تولید می شد که البته سفید و مشکی یا کرم و مشکی  در سال ۱۹۱۷ میلادی طراحان و سازندگان کفش ایده ای را عملی کردند به گونه ای که تولید چکمه هایی با دو ماده اولیه چرم و کتان به این ترتیب کفش های راحت تری تولید شد و در واقع زمینه اصلی تولید کفش های کتانی یا همان ورزشی امروزی فراهم شد.-

سال ۱۹۲۰ میلادی سالی بود که کفش بانوان دیگر حکم فرعی در نحوه پوشش آنها نداشت یعنی از زیر دامن های بلند و چیندار بیرون آمده بودند بنابراین باید تزئین می شدند و درست همین موقع بود که کفش زنانه سبکتر و زیبا تر شدند البته پاشنه های قدیمی هنوز هم پا برجا بودند طراحان شروع به خلاقیت در طراحی کفشهای زنانه کردند.

کفش زنانه در این دوره تشکیل شده بود از یک کفی که شبیه به کفی چکمه های پاشنه دار قدیمی بود اما رویه نداشت و توسط یک بند سگک دار به ساق پای مصرف کننده محکم می شد و کفش راحتی برای راه رفتن بود بنابراین مورد استقبال نوجوانان قرار گرفت.  اما کفشهای دو تکه و دو رنگ چرمی مردانه به نام آکسفورد بسیار محبوب شده بود و همه نوجوانان و مردانی که طبق مد روز رفتار می کردند به این مدل روی آور دند غالبا این کفشها مدلهای مشابهی داشت اما تغییراتی را در طراحی خود شاهد بود به عنوان مثال طراحی بدنه کفش و یا طرح های سوراخ دار از این جمله بودند سال ۱۹۳۰ میلادی دهه ای بود که تمامی مدل های قدیمی همراه با تکنولوژی جدید در ویترین مغازه ها یافته شدند بنابراین خریداران شاهد حضور صدها مدل بودند و قدرت انتخاب داشتنداین تغییر به دلیل سهولت در ارسال کالاها یا همان تجارت بین کشورها اتفاق افتاده بود .

اما تغییر اساسی در این زمان دسته بندی کفشها به گفشهای بعد ازظهر یا رسمی و ورزشی بودند به گونه ای که صندل های قدیمی به عنوان کفشهای تابستانی و پیاده روی های بعدازظهر برگزیده شدند و کفشهای مجلس های شبانه نیز از این دسته جدا شدند. در سال ۱۹۳۰ میلادی کفش های مردانه زیاد دستخوش تغییر نشدند اما علاقه مردم به استفاده از چکمه های قدیمی باعث شد که کفشهای بدون ساق را با نوعی روپوش با رنگ متضاد دوباره مثل چکمه های قدیمی مورد استفاده قرار دهند که به عنوان کفش های فرد معروف شدند.

دهه ۱۹۴۰ این دهه که جنگ جهانی دوم باعث تغییرات زیادی در طراحی های کفش شد با توجه به نیاز پوتین نظامیان در جبهه های جنگ چرم به عنوان یکی از ماده های اصلی تولید این پوتین ها کم یاب شد بنابراین تولید کنندگان سعی کردند ماده دیگری را جایگزین آن کنند و شروع به تولید کردن کفش با مواد جایگزین کردند و یا اینکه طرح هایی را روانه بازار کردند که کمترین میزان مصرف مواد اولیه را داشتند .

با توجه به کمبود مواد اولیه برای تولید کفش در این دهه پاشنه هم از بین رفت یا حداکثر به ۲.۵ سانت کاهش یافت پس جنگ جهانی باعث به وجود آمدن مدلهای جدیدی شد که همین امر انقلاب تازه ای در صنعت کفاشی را شاهد شد. با کمی دقت در میابیم که تمامی طراحی های دوران جنگ فقط برای راحتی افراد هنگام دویدن و فرار طراحی شده بودند.

دیگر از بندهای اضافه سگک های دست و پاگیر و دکمه های غیر ضروری خبری نبود بلکه کفش های لبه دار بدون هیچ مشکلی قابل استفاده بودند و رنگ بندی آنها به گونه ای طراحی می شد که کمتری نیاز به تمیز کردن را داشتند البته این خاصیت بیشتر در خدمت بانوان بود تا آقایان چون کفش آقایان در دو رنگ سفید و سیاه طراحی می شد اما اکفشهای بانوان تعداد رنگ بیشتری داشتند. در مورد کفشهای مردانه به نام های آکسفورد  brogucs  باید گفت که کفش های نرم و بدون پاشنه بسیار محبوب شد و به سرعت جایگزین مدل های قبلی شدند در این دوران مدل لباس و کفش بیشتر روی کفشهای ورزشی و اسپرت بودند و مصرف چرم را به حداقل رساندند.

دهه ۱۹۵۰ در این دوره زمان کفشهای کلاسیک زنانه درست مثل قبل با پاشنه های باریک مد شدند اما نکته دیگر این بود که سرپنجه های این کفش ها ناپدید شدند و در واقع سرانگشتان مصرف کننده بیرون بود که مخصوص میهمانی های شبانه طراحی شده بود در این دهه مسابقه ای بین طراحان کفش به وجود آمد آنهم تولید کفش با پاشنه بلند و بارک معروف به پاشنه مدادی بود هرچه پاشنه کفش باریکتر و بلند تر بود به روزتر و جذاب تر به نظر می آمد و خریداران بیشتری داشت در این زمان هیچ محدودیتی برای مواد اولیه نبود پارچه های براق طلایی و نقره ای غوغایی در این صنعت به پا کردند و مدل آکسفورد مردانه در بخش زنانه هم برای نوجوانان تولید شد. طراحان پس از یک دوره رکود تصمیم گرفتند که روحیه جامعه را کمی تغییر دهند.

دهه ۱۹۶۰ میلادی در این دهه شلوار وارد لباس زنانه شد بنابراین کفشها هم باید خود را با این تغییر یکی می بنابراین بسیاری از مدلهای اسپرت جای خود را به مدل های کلاسیک و ساده تری دادند و اینگونه کفش ها که بسیار ساده هم بودند و در بازار شد.

این دهه برای مردان تغییرات خوبی به همراه داشت پاشنه کفشهای مردانه مربع شکل طراحی شد و تقریبا ساقدار بودند این باعث می شد که شوار بهتر روی کفش قرار بگیرد و ظاهری مناسب تر داشته باشد البته رنگ ها تغییر کردند. این مدل کفش ها رقیب زیاد مهمی برای کفش های آکسفورد نبود اما به آرامی جلب نظر کرده بودند و مشتریان خوبی داشتند در این دهه کفش های پوست مار زیاد مشهور شد و خریداران را به خود اختصاص داد .

دهه ۱۹۷۰ این دهه یعنی دهه بدون برنامه یا طرح در واقع با توجه تغییر مد در لباس برای بانوان در این دهه طراحان کفش در این دهه از هیچ قانونی پیروی نکردند و همیشه و همه جا سعی در استفاده عقیده خریداران کردند به گونه ای که مدلهای کلاسیک را روی صندلهای راحتی دیدیم و صندل به عنوان کفش میهمانی معرفی شد اما یک تغییر در طراحی کفش زنانه ایجاد شد و آنهم ضخامت کفی کفش بود این ضخامت گاهی اوقات غیر عادی بود اما خریداران زیادی را به سمت خود کشید. کفش مردان هم از این تغییرات جان سالم بدر نبردند بنابراین این پاشنه های ضخیم به این کفش ها نیز وارد شدند و به عنوان کفش های لژدار استفاده شدند.

اما  این دهه در واقع دهه غیرعادی بود به طوری که طراحی ها و طرح های موجود در این زمان از هیچ برنامه پیروی نکرد و نمی توان نام مدل خاصی را در آن یافت بلکه فقط روی احساس و نظر طراحان گذشت. از این دوران به بعد با توجه به توسعه تکنولوژی و امکانات ساخت کفش بیشتر تولید کفش هایی با کیفیت بالا شروع شد و تقریبا تمامی طراحان و مدل ها سعی در ساختن کفشهایی با خواص طبی با استفاده از مواد اولیه مناسب داشتند و دارند امروزه اولین فاکتور مهم برای تولید کفش مناسب بودن آن برای پاها یا همان قلب دوم انسان است و کیفیت مواد و نحوه طراحی آن در رده بعدی قرار گرفته است.

این موضوع بسیار مهم است که توجه داشته باشیم در تمامی قرون همیشه مدل و طرح های کفش با توجه به نیازهای انسان و مواد اولیه موجود طراحی شده که بعدها تغییر نحوه و عادت زندگی مردم و البته پوشش آنها نیز در این عوامل دخیل شد که همین قوانین امروزه هم مورد استفاده برای تولید و طراحی کفش ها در نظر گرفته می شود.ax