گسترش شهر نشینی و به وجود آمدن حکومتهای مرکزی، از نظر اجتماعی، سیاسی، نظامی و اقتصادی، بشر را ناگزیر به ایجاد راههای زمینی طولانی کرده است.
هر چند که در حمل و نقلهای اولیه با استفاده از اسب و قاطر و شتر، برای عبور از درهها و رودخانههای عبور از این موانع هر چند به دشواری، ولی به نحوی صورت میگرفته است. اما لزوم سرعت بیشتر در ارتباطات و سنگین تر شدن محمولهها و استفاده از وسایل حمل و نقل پیشرفتهتر، سرانجام بشر را به این فکر انداخت که برای عبور از درهها و رودخانهها، معبری ایجاد کند که امروزه به آن پل Bridge گفته میشود. امروزه نقش راههای شوسه و آهن در ساختار اجتماعی و سیاسی یک کشور بر هیچ کس پوشیده نیست. از طرفی حمل کالا از نقاط تولید به نقاط مصرف، از بنادر به مراکز توزیع، از مرازع به کارخانهها و شهرها، ارتباط روستا به روستا، روستا به شهر، شهر به شهر و غیره، بشر را به راههای دسترسی سریع و ایمن بیشتر محتاج کرده است. عبور سریع، آسان و مطمئن از عوارض طبیعی مثل رودخانهها و درهها، آرزویی بوده که به وسیله پل به انجام رسیده است. هر چه سرمایه گذاری اولیه در ساخت پل بیشتر باشد، زمان عبور و هزینههای استهلاک وسایل نقلیه، در آینده کمتر خواهد بود. به عنوان مثال اگر با سرمایه گذاری اولیه بیشتر و تکنیک بالاتر به جای عبور از دره از طریق یک راه طولانی و خطرناک پیچ در پیچ از بالا به پایین و از پایین به بالای دره، بتوان یک پل با دهانه ای با عرض دره ایجاد کرد، که وسایل نقلیه به طور مستقیم از دره عبور کنند، صرفه جوییهای بسیاری امکان پذیر خواهد بود.
علاوه بر مسائل اقتصادی – سیاسی – اجتماعی، پلها نقش استراتژیک و تعیین کنندهای در مسائل نظامی دارند. به همین دلیل در تاریخ جنگها یکی از اهداف مهم بمبارانهای هوایی و عملیات تاخیری، پلهای استراتژیک هستند.
می توان هنر ساخت پل را از ابتدای پیدایش زمین و خلقت انسان دانست. این گونه به نظر میآید که قوس یوتا (Utah ) توسط هیچ انسانی طراحی و ساخته نشده است و شاید این قوس شباهت بسیار زیادی از نظر فرم و شکل و خیز دهانه با پلهای قوسی دارد.
اما هنر ساخت پل به دست انسان به زمان ما قبل تاریخ برمیگردد. زمانی که انسان قصد کرد نیروی طبیعت را کنترل نماید و بر آن مسلط شود. اولین پلها بوسیله انداختن سنگ یا درخت بر روی دهانه رودخانهها ساخته شده است . در آن زمان به جز انداختن چوب در آب و شناور ماندن آن، دستاورد دیگری برای کسب تجربه به منظور ساخت پل وجود نداشت. به این ترتیب انسانها با انداختن قطعات بزرگ چوب و یا تنه درخت بر روی آب رودخانه توانستند از آن عبور کنند. زمانی که انسان موفق به اختراع ابزار شد، با برشهای منظم چوب و اندازههای مناسب توانست برای عبور از رودخانه پلی مناسب و در خور برای خود بسازد.
ایده دیگر انسان در آن زمان، انداختن سنگ به داخل رودخانه بوده است. این روش نیز همانند روش استفاده از چوب، تا پیدایش ابزار، روشی ابتدایی بود. زمانی که ابزار مناسب برای کار با سنگ اختراع شد، انسان توانست با سنگ پل هایی بسازد که بسیار ایمن تر و با دوام تر از پلهای چوبی بود. ساخت ستونهای سنگی و استفاده از سنگهای تراشیده مناسب بر روی آنها و پوشاندن دهانهها، با اندازههای وسیع، تکنولوژی بسیار پیشرفتهای در آن زمان محسوب میشد. حمل دشوار آن سنگها در بسیاری از این نمونهها سبب شده تا پیرامون ساخت آنها افسانه هایی هم ساخته شود.
